Ezbere yaşıyoruz her şeyi.. Hayatı, sevdaları, dostlukları..

Tüketiyoruz kendimizi.. Düşünerek. Bekleyerek. Ağlayarak. Sabrederek...

Mutluluğun geleceği yok. Ben yavaştan gidiyorum..

Hiçbir nasihat yediğimiz kazıklar kadar öğretici değildir..

Hava soğuduğunda gölge veren ağaçlar unutulur. Tıpkı işi bitince unutulan insanlar gibi..

Hayat böyledir. Güvenerek aldanmayı, severek kaybetmeyi, susarak unutmayı, yaşayarak alışmayı öğrenirsin..

Şimdi bana kaybolan yıllarımı verseler. Bu kafayla yine kaybederim..

Yamalı bohça gibidir hayat..