Kırıldıkça keskinleşir, kırıldıkça hissizleşir insan..

Bazen bağırmak istiyor insan..

Kızmıyorum artık kimselere..

Bazen söyleyeceği çok şey varken sessizleşir insan..

Güvenemiyorsun artık kimselere..Dil başka olmuş, yürek başka..

İnsan saramadığı yaralarını saklarmış.

Kendine ait bir dünyadır gece..

En ağır yük insandır insana. Kimi güveninden faydalanır, kimi sevginden.. Kimi sırtından vurur, kimi kalbinden..

En kötüsü de; insanın yaşadıklarına katlanmak zorunda kalması. Mutluluk maskesini takıp, yaşıyormuş gibi yapması..

Bir kere kırıldı mı insan, kapanmıyor yüreğinin yarası.. Gece de ağrıyor, gündüz de.. Kışın da sızlıyor, yazın da..

Herkes bir şeyler taşır yüreğinin heybesinde..

Mevsimine küsmiş çiçek gibidir insan. Bir kere soldu mu, bir daha açası gelmez..

Dil yarası ağırdır..

Yine karanlık çöktü. Kiminin gecesine..  Kiminin yüreğine...

Asıl yalnızlık; uzaklara ait olup, yakınlara hapsolmaktır.. Gülümsediğin fotoğrafları gözyaşlarıyla ıslatmaktır..

Öyle acımasız ki hayat.. Öyle acımasız ki insanlar.. Bir parça huzur ararken, bin parçaya bölünüyoruz..

Bazen sessizliğe sığınmak ister insan..

Herkesin bir hikayesi var..

Herkes bir şeyler götürür senden..

Hiç düşündünüz mü? Hangisi daha çok acıtır insanın canını.. Seçtikleri mi? Vazgeçtikleri mi?