Kırk yamalı bohça gibidir hayat. Acılarınla, hüzünlerinle, pişmanlıklarınla yırtılan yerlerini yama yaptığın..

Bazen kendini öyle yalnız hisseder ki insan; anlayacak bir yüreği geçtik, ağlayacak bir omuz bile bulamaz..

Ne olur sanki hayat bir gün de şaşırtsa bizi. Aklımızdan geçenleri getirip koysa karşımıza..

Kimsenin konuşmadığı bir dil gibiyim..

Hani, bir şeyi kırk kere söylerseniz olur derler ya; boş yere söylemeyin, ben denedim olmuyor..

Yaşı değil, yaşadıkları öğretir insana hayatı..

Yaşadıkça, yoruldukça, kırıldıkça anlıyor insan.. En ağır yük insanmış insana..