Dışımız günlük güneşlik, içimizse sonbahar. Yüzümüzde şen kahkahalar, içimizde sessizce ağlayan bir çocuk var.

Hayat herkese eşit davranmaz. Kimini çıkmaz bir sokağa bırakıp "Yolun açık olsun" der, kiminin elinden tutar hayallerine götürür..

Hayat elini tutturmayan yaramaz bir çocuk gibi koşup gidiyor. Ne durdurmaya gücün yetiyor, ne de yetişmeye nefesin..

İnsanın yaşı kaç olursa olsun, ağlarken hep kimsesiz bir çocuktur..

Aslında toz pembedir hayat. Kimi tozunu yutarken, kimi pembe hayallerini yaşar..

Bazen hüzünlerini bir gülümsemenin içine saklar insan..

Yarınlara güvenme.. Hayat ertelenmez yarına..